PublicSpirit Summer Stories #5 – 2022 Christiaan Sleurink over wandelen in het ‘niets’

Nog geen 50 inwoners

Prapic, gelegen in de regio Provence-Alpes-Cote d’Azur, is een bijzonder plekje aan de rand van het Parc National des Écrins. Een gehucht met een handvol inwoners, wat maakt dat het nog nét in de bewoonde wereld ligt. Er is een ambachtsmuseum maar je ontmoet er vooral stoere wandelaars, zoals Christiaan en zijn gezin, die een tochtje van zo’n zes uur met een hoogteverschil van 1500 meter niet schuwen. Wie de bergtoppen Pinier en Estaris té uitdagend vindt, kan kiezen voor een wandelroute langs één of meerdere bergmeren. Een pure omgeving: lawaai blijft beperkt tot het ruisen van water en bladeren, verder vind je er vooral rust en ruimte.

Helemaal opgaan in ‘het niets’

Christiaan heeft zeker een aantal mooie plekken in de wereld bezocht, maar de wandelvakanties in de omgeving van Prapic springen er voor hem écht uit. Hij komt hier graag en regelmatig.

Hij vertelt: “Prapic is een beetje weg van de wereld. Er gaat één weg naartoe en aan het einde van dit gehucht houdt de wereld zo’n beetje op: je vindt er geen doorgaande weg, je kunt niet verder maar je wandelt wel zó de bergen in. Via één bergpad het dorp uit, de rust en prachtige natuur tegemoet. En dan bij terugkomst weer via datzelfde pad het dorp in. De ligging van Prapic, dat vind ik fascinerend: de overgang van de bewoonde wereld naar het ‘niets’. Dat doet iets met mij als mens, ik word als het ware gedwongen om diep na te denken, over wat er zou kunnen zijn maar wat er dus niet is. Het is voor mij een rustgevende, bijna spirituele plek waar ik zo vaak mogelijk, met mijn gezin of alleen, naartoe ga. In het vakantieseizoen is het wat drukker, maar aan de randen van de seizoenen kun je uren wandelen zonder iemand tegen te komen. Heerlijk om mijn gedachten te ordenen”.

Het opgaan in het ‘niets’ dat heeft een belangrijke, symbolische betekenis voor Christiaan. Hij vervolgt: “je vindt er geen kenmerken van menselijk handelen, er ligt dus slechts dat ene wandelpad. Het dal, het uitzicht, de omgeving: het is daar zo prachtig, dat je zou verwachten dat er een vastgoed-projectontwikkelaar al lang een hotel zou hebben neergezet. Maar dat is er dus niet, er is geen bebouwing. Dit gaat geheel tegen onze verwachtingen in en dat roept bij de mij de uitdaging op om na te denken wat je eigenlijk mist, én waarom. Tijdens mijn wandelingen daar kwam ik tot het inzicht dat we de wereld en haar bewoners nooit zomaar voor lief kunnen nemen, enkel uitgaande van wat wij zien en hoe we het herkennen. Er is altijd een diepere laag, die het ook waard is om gezien en ontdekt te worden”.

Een leeg canvas

De ervaringen en inzichten die Christiaan opdoet als hij in Prapic is, helpen hem ook in zijn dagelijkse werkzaamheden: “In mijn werk krijg ik regelmatig vragen, waarop een zelfde, voorspelbaar antwoord kan worden gegeven. Ik neem dan steeds vaker wat afstand, kies niet direct de voor de hand liggende route maar denk na over de vraag en het antwoord: ‘hoe zou het anders kunnen?’.
In het sociaal domein zijn we gewend om de mensen die we hierin tegenkomen te zien als mensen met grote problemen terwijl dit ook mensen met competenties zijn. We zijn gewend om te denken in termen als zorg, maar je zou ook kunnen omdenken en denken in termen van idealen: wat zou je willen, en wat is er dan nodig om dat te bereiken? In onze wereld is alles georganiseerd, en is er voorbij deze baan, dit dorp of huis, altijd weer een nieuwe baan, dorp of huis. Maar voor sommige mensen in onze samenleving is het niet vanzelfsprekend, dat er altijd weer nieuwe kansen en mogelijkheden zijn. Deze mensen hebben dan met enige regelmaat wat ondersteuning nodig om op een goede manier toch hun plek te kunnen behouden in onze samenleving. Dit vraagt van ons allemaal dat we dat wat we als normaal zijn gaan beschouwen, soms durven en kunnen loslaten. Dat we naar de wereld om ons heen kunnen kijken als ware het een leeg canvas. Een leeg canvas, dat ieder individu de ruimte geeft om het op haar of zijn eigen manier zelf in te kleuren. En dat gevoel van ruimte, dat gevoel van vrijheid, dat is precies wat ik ervaar in Prapic”.

Christiaan Sleurink woont met zijn vrouw in Wezep, zij hebben drie zonen. Sinds februari 2022 is hij directeur/bestuurder van Stichting Sociale Wijkteams Arnhem. Wandelen, en dan het liefste hoog en ver, is zijn grote hobby. Deze zomer staat er ook een wandelvakantie op het programma: de omgeving rondom één van de hoogste bergen van Europa, de Mont Blanc, wordt verkend.

Miriam Oosterwijk woont met haar man in Amerongen, samen hebben zij drie -inmiddels uitwonende- kinderen. Van Langweer tot Lapland: Miriam is een ontdekkingsreiziger, altijd op zoek naar nieuwe ervaringen en indrukken en dat is een eigenschap die haar goed van pas komt in haar baan als directeur van PublicSpirit .

Dit was de laatste PublicSpirit Summer Story van deze zomer.
Benieuwd naar de eerdere afleveringen in deze reeks? Klik dan hier.